< Geri
bir zihinsel engelli ikizim ve annem babamla çekirdek bir aileye sahibim. Kolay bir yaşantımız olmadı lakin ailem her daim ellerinden gelenin en iyisini benim için yaptılar yapmaya da devam ediyorlar bana sundukları imkanlar da iyi ancak ben kendimi küçüklüğümden beri yük gibi hissediyorum sadece başkaları için yaşamışım gibi geliyor şuan 22 yaşındayım kendim olmak istiyorum ancak bu çok zor genelde içimdeki sorunlar annemi kapsıyor gibi içimde verdiğim savaş hep annemle güzel şeyler de kötü şeylerde...artık yavaş yavaş içimdeki yaraları anneme açıyor ve yanıt aldıkça rahatlıyorum ama tatmin olmuyorum bana göre minik şeyler bile büyük hisler barındırır içimde benim için bu denli önemli his ve düşünceler ise anneme göre fazla büyüttüğüm şeyler..ben artık ne yapacağımı bilmiyorum anneme içimi açtığımda alınıyor kırılıyor üzülüyor çok fazla beni inciten şeyler diyor bende kendimi suçluyorum aynanın karşısına geçtiğimde kendimi suçluyorum ama gözlerime baktığımda iki kişi görüyorum birincisi masum gözlerle bana bakıp yardım isteyen çocukluğum çünkü annemle ne zaman kırıcı bi an yaşasak aynada o beni görürdüm aklında sevilmemekten korkma kaygısı ve korkusuyla özür dileyip ilgi isteyen ben ikincisi ise o küçük kızın elinden tutan kahramanı olan ben bu ise canı yanmış olabilir ama sonunda kabuklarını kırıyorsun diyor ben bilmiyorum anneme göre benim içten yaralarım üzülüp kırıldığım çoğu şey gereksiz minik detaylar basit şeyler büyütülmeyecek şeyler nasıl böyle hisseder düşünür konuşurum diye beni suçluyor kendimi açıkladığımda ise ağlayıp üzülüp beni böyle görmek de varmış nasipte diyor ben napıcam bilmiyorum ona aileme yük olmadığımı ne yaparsam nasıl olursam olayım beni sevdiklerini söylüyor neden böyle karşısındayım diye şaşırıyor ama ona nihayet sunduğum bu yön ve hislerim içimin en gerçek hislerinden bazıları.. neye inanacağımı bilmiyorum ben kimim bunu dahi bilmiyorum lütfen birşey yazın bana bu lütfen..
Anonim - 12.05.2025
Merhaba bu tür duygu durumları ebeveynlerle kurduğunuz dinamiklerden ve travmatizasyonlardan kaynaklanabilir .Genelde travma bakış açısıyla ve ekolle ilerlenir. Dilerseniz benimle seans oluşturabilirsiniz sizinle çalışmak isterim iyi günler dilerim.
16.05.2025
Merhaba… Yazdıkların bir metin değil, içinden süzüle süzüle gelen bir haykırış gibi. Her cümlende çok derin, çok yalnız, çok incinmiş ama aynı zamanda çok güçlü bir iç ses var. Bir yandan yük gibi hissediyorsun, diğer yandan bu yükün içinde senin varlığını unutmadan direniyorsun. Bunu yazmak kolay değil; bunu taşımak hiç kolay değil. Ama sen taşıyorsun. Senin hikâyende “kendini annene açmak” bir özgürleşme değil, bir çatışmaya dönüşüyor gibi. Oysa annen senin en çok ihtiyaç duyduğun yerken, en çok kırıldığın da orası olmuş. Bu çelişki insanın içinde öyle bir yük oluşturur ki… Sevdiğin kişiye dokunmak isterken onun seni anlamadığını hissetmek, sonra onun kırıldığını görmek, bu sefer de kendine kızmak—bu döngü seni hem yoran hem de seni sen olmaktan alıkoyan bir yer hâline geliyor. Sen küçüklüğünden beri kendini görünmez bir “görev”in içinde bulmuşsun gibi: güçlü olmak, idare etmek, yıkılmamak... Ama içinde bir çocuk var, çok net görüyorum; o çocuk hâlâ anlaşılmak istiyor, ağladığında “bunun abartı olmadığını” birinin söylemesini istiyor. O çocuk sadece üzülmek değil, duyulmak istiyor. Sen o çocuğun elinden tutmuşsun, bırakmamışsın—bu, kendi içindeki gücün en somut hali. Annen senin duygularını anlamakta zorlanıyor olabilir; bu onun sevgisizliği değil ama senin ihtiyaç duyduğun duygusal alanı verememesi demek olabilir. İnsanlar bazen seni sevip sana yaklaşmayı çok isteseler bile, seninle aynı dili konuşamazlar. Bu, senin duygularını geçersiz kılmaz. Anlattığın hiçbir şey “fazla” değil. Detay dediği şeyler, senin hayatını şekillendirmiş köşe taşları olabilir. Terapi tam da bu yüzden var. Çünkü bazen en yakınımızdaki kişiyle çözmeye çalıştığımız şey, onunla değil, bizle başlıyor. Senin bu kadar derinlemesine kendini fark etmiş olman, aslında terapi sürecinde çok güçlü bir yerden başlayabileceğini gösteriyor. Bu yorgunluğun içinde bir parça yer açmak, sadece sen olduğun için hak ettiğin bir yaşamı kurmak mümkün. Sen yalnız değilsin. Bu kelimeleri buraya dökmen zaten seni taşıyacak olan tarafının çoktan konuşmaya başladığını gösteriyor. İstersen bu süreci birlikte başlatabiliriz. O küçük kızın elini hiç bırakmadan.
16.05.2025
Merhaba ben Psk Beyda Aktaş Bu kadar derin ve karmaşık duyguları fark edebiliyor olmanız çok kıymetli. İçinizdeki yük hissi, sadece şu an yaşadıklarınızla değil, geçmişte üstlendiğiniz görünmez sorumluluklarla da ilgili olabilir. Annenizle olan ilişkinizde hem sevgi hem kırgınlık taşımanız çok insani. Ama duygularınızın küçümsenmesi, sizi daha da yalnızlaştırabilir. Bazen sevilmek için sessiz kalmakla, kendinizi korumak için sınır çizmek arasında sıkışabilirsiniz. Bu sıkışmışlık ‘ben kimim’ sorusunu tetikler ve bu aslında kendinize doğru çıktığınız bir yolculuktur. İçindeki çocuğun görülmeye ihtiyacı var ve onu iyileştirecek olan, suçlamak değil, anlamaktır. Bu süreçte düzenli bir terapi desteği, duygularınızı tanımanızı ve kendi kimliğinizi daha net kurmanızı kolaylaştırabilir. Dilerseniz profilimi inceleyerek ön görüşme ya da seans oluşturabilirsiniz. İyi günler dilerim :)
28.05.2025
